Tweede blog: 15 oktober 2021

Welke dag is het?, Het is vandaag, piepte Knorretje. Mijn lievelingsdag, zei Poeh. A.A. Milne

Het jaar 2021 begon voor mij als mens en als professional met een rampzalige ervaring eind februari. In een pijnkliniek kreeg ik pijnmedicatie voorgeschreven waardoor ik een maand doodziek ben geweest, zoals metaforisch ‘voor de poorten van de hel’ heb gelegen. Maanden ben ik bezig geweest om hiervan te herstellen. Dat ik sinds mei 2006 met chronische bekkenpijn leef, is één ding. Nu met deze voor mij rampzalige medicatie, voelde ik mijn gezondheid enorm achteruit gaan en ben ik meer dan tien kilo afgevallen. Ik was zo verzwakt dat ik twijfelde of ik het boek nu kon afronden en mijn werk als trainer en coach nu weer kon oppakken. Ondanks de verkeerde pijnmedicatie, waarvan ik nog steeds de nawerking ervaar, heb ik lessen uit het leven zelf geleerd, die je in boekjes niet tegenkomt.

In het begin van mijn val op mijn bekken in mei 2006 heb ik alles verdrongen. Ik had net een loopbaanbegeleidings-opleiding afgerond en mijn praktijk ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Mijn praktijk begon te stromen en ik wilde mijn schouders eronder te zetten. Hierdoor kon ik de bekkenpijn verdringen, maar dat was niet de oplossing.
Van 2006 tot 2020 heb diverse vormen van fysiotherapie gedaan, waaronder bekkenbodem fysiotherapie, waarvan sommige waardevol waren en sommige absoluut niet. Pas toen ik echt ging accepteren dat ik chronische bekkenpijn had (2015/2016/2018), begon mijn proces van het leren dragen van de pijn, tot de ontdekking dat de pijn niet verdringen moest worden maar doorvoelt.
De druppel, die voor mij de emmer deed overlopen om heel voorzichtig te zijn met de deskundige hulp die ik zocht, was de voor mij de rampzalige behandeling met medicatie in een pijnkliniek in februari dit jaar. Waar ik persoonlijk met chronische bekkenpijn wel veel aan heb, is bewegen. Zowel binnenshuis oefeningen doen, onder andere op de balansbal en intuïtief dansen. Ik zit op een zadelkruk, op een wiebelkussen en heb een zit sta bureau. Qua bewegen buitenshuis houd ik van wandelen en fietsen, bij voorkeur in de natuur.

De liefde van Jan voor mij is mijn grootste medicijn. Zijn vervullende liefde en zijn positieve feedback, geen oordeel, dat is een medicijn is geweest in het kunnen dragen van de pijn. Zowel mijn fysieke pijn als de emotionele pijn die daardoor werd geraakt.

Ook heb ik een hele slag gemaakt in van mijzelf houden onder alle omstandigheden en om van presteren naar inspireren te gaan. Dat beïnvloedt de pijnhanteerbaarheid.

Mijn ervaring is; zelfs met chronische pijn, kun je gelukkig zijn!